It’s only simple maths. Being in a neighbourhood with 10 competitive foreign language schools, you are one out of ten. Quality factors and parameters may boost or repress your chances, so it’s pretty unlikely that you and your competitors will take a share of 10% of the local student population each. Still you are one out of ten. Does it sound cynical? It shouldn’t. Especially now, when most private language schools are thinking about their promotional campaigns. How could your school not just be one out of ten when most possibly you will:
a) Invest in a campaign that statistically will cost you an average of 6,500 EUR for the period of mid-August to end-September, along with a few more thousands of private language school owners in Greece. The majority of your direct competitors are, of course, included.
b) This campaign will mainly consist of printed material, with photography or illustration possibly showing snapshots of your school’s activities, happy children’s faces and the usual and self-explanatory information of what you offer. This is preparation for all “recognized” examinations and certificates, levels from A Junior to C2, possibly pre-junior “free” classes and computer assisted learning sessions. Actually, the more you can squeeze onto each double-page spread the better.
c) You will back up your advertising material with small useful objects, like rulers, timetable charts, pencil cases, etc. to be distributed outside schools or central gathering locations.
d) You will invest a lot of effort in convincing everyone that you have developed the best methods, co-operate with the best teachers and that you use the best publications around.
e) You will promise small classes with individual care to each student.
f) You will mention the accrediting body, local association, nation-wide federation, club, closed examination centre, etc., of which you are a member, as proof of acknowledgement by peers in your field.
Parents will, most possibly, have made up their mind by then as to where they’re going to send their child. They are convinced that all schools offer the same service, prepare for the same “valid” exams, and have small classes and lots of “successes” on their windows. They will have asked around their own neighbourhood which school is “better”, less strict or stricter, more or less generous with grades, more or less hours per week. In the end they will consider which school is closer, not across a big road, cheaper, offers classes on the evenings when shops are open, and most importantly which school their child’s friends are going to go to. Does this mean that parents’ criteria are so humble and low? No, it means that your school is one out of many, so for it to be chosen, it has to satisfy the above criteria as well.
If you want your school to be the “chosen” one, you cannot be one out of many, but must become one out of two. You should be on one side and all the others on the other. To achieve this, there’s only one way; your unique selling point. Moreover, your unique selling point must be promoted in a unique way, as this point is not one individual thing, but your school’s whole entity through a characteristic that becomes a “flag”, a projected identity.
This unique selling point must make the potential customer think: “hmmm, it’s still worth overlooking the four language centres on my way there, and actually, I don’t mind paying 40 Euros more per year and having to take my child there twice a week myself!”
What could this be, though, that could make all the others look so outstandingly the same and at the same time you so different to them?
Everything starts with the service you provide. This service is only tuition and exam preparation in a world where parents don’t expect anything more than that. Still, if they see that there is something beyond that, their expectations change. Then your service includes the “experience” of the parent and your student in your school in ways that are tangible and measurable for them. At the moment what you promise takes place in class, and the parent (decision maker) experiences it filtered through their child. For a parent to pay attention, the experience has to be outstanding and involving.
Let’s run through the same list of what you would normally do, but in a rather unique way, from the end to the beginning:
a) Instead of talking about your memberships, have peer members do this for you. Talk to colleagues of other, not competitive areas and ask for testimonials, even invite them to talk at an event about your cross-area reputation.
b) Instead of falling into the trap of promising individual care through small classes, establish individual personality tests and lesson plans based on them. Train your teachers and talk to the parents on that basis and turn your incredible teaching methods into an unrepeatable learning experience for your students. Assess parents’ involvement in co-operation with their children and make the latter reflect on that.
c) Instead of promising the best publications around, organize events, campaigns, newsletters and presentations of who the publisher is, locally and internationally, who the author is, their teaching experience, their international recognition, their success, and have these people do the same for you. Prove that your school is not just a figure for the publisher, but a centre acknowledged by them.
d) Instead of investing money in objects that will be thrown away, invest in building a striking visual corporate identity and printing documents and materials based on that. Make sure these reach your current and potential customers regularly, inspire your community with your organization and gravity in your field.
e) Instead of throwing out money only in September, “throw” your news, achievements, unique selling points, testimonials, announcements and awards to the public on a regular basis, until your prevalence becomes “second nature” to everybody in your area.
f) Create a plan and an implementation policy that is comprehensive enough for your staff to follow and do not forget my COMPOSE theory.
Couldn’t all this make you one out of two? It’s only simple maths after all.
02 April 2008
Can you choose your path within the field? Say, I CAN!
For the past few years that I have been writing this column, I have also implied that there are two different, however related, needs of the market that the average language school is serving. One is that of teaching a foreign language to the extent that the student is going to acquire it as a personal means of communication. The other is that of preparing examination candidates for personal accreditation in the usage of the foreign language. These two targets have always co-run, but still they have never been and can never be the same thing.
Using a language is not only a matter of possessing the structural elements of this communicative code. Using a foreign language is about a whole cultural awareness framework in when and how the user synthesizes these structural elements, how he/she personalizes this synthesis, how confidence is built within him/her and, eventually, how language usage confidence reflects on personalization and evolves along the evolution of the actual language.
Such a complex process can never reflect any assessment system or examination that is carried out industrially. The role of such an assessment system is to assure a minimum standard, without, though, being able to prove that performance at an examination reflects that minimum standard of language awareness, rather than just a good knowledge of the language required to pass the specific exam.
The truth is that blind dedication to any sort of accreditation in our country, for reasons that I have explained in the past, has inflated any stream serving the one of the two paths, especially that of exam preparation. There are so many available standard materials, presenting standard techniques to reach a standard exam, mainly requiring standard instructional (and not teaching) styles. For such a standard environment, how could it not be that anybody who can basically understand this environment (i.e. just any English Lit degree holder and any CPE holder) opens a language centre and runs it? You see, this is not about language teaching, but about exam preparation and coaching.
With Greece moving into the phase of maturity as a free economy, whatever market pressures and competition have been like so far, I feel real adult pressure and competition hasn’t knocked on our door yet, but is not so far from it any more either.
The Super Market concept flourished in Greece after the mid-eighties. What happened then? A change of legislation, adapting our law to European law brought major chains (remember Continent?) to our country. The concept is simple. The same consumers were customers to different kinds of retailers and suppliers. The supermarket brought all different products together into one place, thus enabling the consumer to use his/her time more effectively, find better prices due to more effective distribution and product allocation, and enjoy convenience.
In the same respect, an exam preparation product can be one of the products that will be compiled along with other products and services that are of our consumers’ interest. Think how many more subjects our students have to take on, and how many more kinds of exams (computers, panhellenic exams, etc.) a student has to prepare for. If exam preparation is so straightforward for somebody that qualifies legally, then it is only a matter of legislation to enable such “training supermarkets” to occur.
However, at a time when supermarkets in Europe have become such a “trade power” (i.e. in the UK, as mentioned before, there are 5 groups that literally run the whole market), more and more people discover the value of high quality food or goods and invest money in that quality. These consumers are determined to pay more for the benefit of the substance and specialty, rather than mass production and packaging. A young family with small children invests in organic food, high quality fabrics, and the best possible education. There are two factors to facilitate that: one is the requirement of the young family being able to afford it, while the second is that a young family has been trained / convinced about the benefit of the specialist.
An overview of what, almost definitely, is going to happen, shows the need of redefining what “real quality education” is. The need for certificates and accreditation will always be there, and nobody can query their part of basic skills assurance that is needed. However, it is also definite that if a “training supermarket” is to invest in real quality, it will not be viable. In fact, no matter whether a change in legislation allows computer schools, Greek frontisteria, IIEK, and other private training centres to teach foreign languages, their viability relies on strictly standardized programmes, first due to a lack of expertise and second due to a lack of ability to manage relevant resources.
On the other hand, the viability of private language schools relies on the substantive investment in their specialty. Serving a market in ways that obviously any other business that serves the same market can, will just increase your direct competition and decrease your market share immensely.
A code of practice and a new definition of the training required will enhance the role of a few and specific language schools. The well planned communication to the parents and students community will create a need for that, at least among those who consciously believe in the value of providing their children with “the best”.
Therefore, can you choose the right path for your future viability? It is the difficult path of professional virtue. So lucky am I to have already worked with a bunch of all those who can confidently say “I can”. Actually, they say “I have”.
Using a language is not only a matter of possessing the structural elements of this communicative code. Using a foreign language is about a whole cultural awareness framework in when and how the user synthesizes these structural elements, how he/she personalizes this synthesis, how confidence is built within him/her and, eventually, how language usage confidence reflects on personalization and evolves along the evolution of the actual language.
Such a complex process can never reflect any assessment system or examination that is carried out industrially. The role of such an assessment system is to assure a minimum standard, without, though, being able to prove that performance at an examination reflects that minimum standard of language awareness, rather than just a good knowledge of the language required to pass the specific exam.
The truth is that blind dedication to any sort of accreditation in our country, for reasons that I have explained in the past, has inflated any stream serving the one of the two paths, especially that of exam preparation. There are so many available standard materials, presenting standard techniques to reach a standard exam, mainly requiring standard instructional (and not teaching) styles. For such a standard environment, how could it not be that anybody who can basically understand this environment (i.e. just any English Lit degree holder and any CPE holder) opens a language centre and runs it? You see, this is not about language teaching, but about exam preparation and coaching.
With Greece moving into the phase of maturity as a free economy, whatever market pressures and competition have been like so far, I feel real adult pressure and competition hasn’t knocked on our door yet, but is not so far from it any more either.
The Super Market concept flourished in Greece after the mid-eighties. What happened then? A change of legislation, adapting our law to European law brought major chains (remember Continent?) to our country. The concept is simple. The same consumers were customers to different kinds of retailers and suppliers. The supermarket brought all different products together into one place, thus enabling the consumer to use his/her time more effectively, find better prices due to more effective distribution and product allocation, and enjoy convenience.
In the same respect, an exam preparation product can be one of the products that will be compiled along with other products and services that are of our consumers’ interest. Think how many more subjects our students have to take on, and how many more kinds of exams (computers, panhellenic exams, etc.) a student has to prepare for. If exam preparation is so straightforward for somebody that qualifies legally, then it is only a matter of legislation to enable such “training supermarkets” to occur.
However, at a time when supermarkets in Europe have become such a “trade power” (i.e. in the UK, as mentioned before, there are 5 groups that literally run the whole market), more and more people discover the value of high quality food or goods and invest money in that quality. These consumers are determined to pay more for the benefit of the substance and specialty, rather than mass production and packaging. A young family with small children invests in organic food, high quality fabrics, and the best possible education. There are two factors to facilitate that: one is the requirement of the young family being able to afford it, while the second is that a young family has been trained / convinced about the benefit of the specialist.
An overview of what, almost definitely, is going to happen, shows the need of redefining what “real quality education” is. The need for certificates and accreditation will always be there, and nobody can query their part of basic skills assurance that is needed. However, it is also definite that if a “training supermarket” is to invest in real quality, it will not be viable. In fact, no matter whether a change in legislation allows computer schools, Greek frontisteria, IIEK, and other private training centres to teach foreign languages, their viability relies on strictly standardized programmes, first due to a lack of expertise and second due to a lack of ability to manage relevant resources.
On the other hand, the viability of private language schools relies on the substantive investment in their specialty. Serving a market in ways that obviously any other business that serves the same market can, will just increase your direct competition and decrease your market share immensely.
A code of practice and a new definition of the training required will enhance the role of a few and specific language schools. The well planned communication to the parents and students community will create a need for that, at least among those who consciously believe in the value of providing their children with “the best”.
Therefore, can you choose the right path for your future viability? It is the difficult path of professional virtue. So lucky am I to have already worked with a bunch of all those who can confidently say “I can”. Actually, they say “I have”.
19 February 2008
Answer this; "Eparkeia" for CPE holders
Dear Yannis,
I am a school owner, English teacher, holder of BA degree, an ex South-African residing in Limnos for the past sixteen years( an ardent reader of your column too.)
Would you be so kind as to shed some light on the' eparkeia' issue? Has all talk of banning this blatant unfairness fallen through?
Isn't it about time the relevant Greek ministries reconsidered priorities as to what truly constitutes proper teaching qualifications, or are they content with the fact that any individual in the possession of a meager Proficiency certificate qualifies as a fully trained teacher. Where is the ELT field in this country heading?
Suddenly, a new wave of beginner teachers, come school owners, some of who I might add can hardly string a sentence together ,are now conveniently stifling the market, in which most prospective client-parents are completely unaware of the difference between a Proficiency-holder school owner,(more often than not, lacking in basic knowledge, let alone teaching skills),as opposed to a university graduate whose qualifications are based on years of in-depth analysis on classics, literary criticism, poetry, not to mention teacher training and seminars.
My question is-how much longer are we expected to tolerate this arrogant high-handedness on behalf of the 'know-it-alls'? Can we hope for some sanity in this matter?
Your insight and opinion will be greatly appreciated. Many thanks,
Sincerely,
Eleftheria Borou..
Dear Ms Borou,
Many thanks for your e-mail. The issue you are addressing in your e-mail has been a burning issue for many ELT professionals and especially school owners for many years, even from the time I was a student at a frontisterio. I can understand your frustration and the frustration of the hundreds of alumni of corresponding schools throughout the world as well as the Greek universities. However, to be in a position to analyse this issue in depth, we have to see to what extent your statement, shared by a major part of Greek ELT, represents reality in legal and institutional terms.
The State is legally, institutionally and constitutionally responsible of accrediting and recognizing teaching qualifications and teachers within the official educational system and the official school network in all educational levels. However, frontisteria have never been legally or institutionally recognized as schools. What would define the role of frontisteria in a rather wide sense of the term is “foreign language training / coaching centres”. The State is legally and institutionally happy to grand the permit of ownership and operation of such centres to both university degree and eparkeia holders. Besides “trainees” in these “training centres” do not obtain a national certificate or baccalaureate or “apolytirio” of national/state value, so as for the legality of the status of these centres and the people who work in it to be questioned.
We all understand that the “eparkeia” was institutionalized a few decades ago to solve the problem of the lack of qualified English teachers, but it was also an agreed term between the Greek government and the respective universities/accrediting bodies, in order for their product to become more appealing, along with the “recognition” of their certificates in other areas of the State sector.
However, it is pretty obvious that this institutionalization solely concerned the private training sector and more specifically the frontisteria. The State, as an employer, never recognized “eparkeia” holders as “qualified language teachers” for itself and this is pretty significant. When the first frontisteria started to appear in the Greek market the Greek State introduced what it judged to be the minimum criteria for teaching and running a frontisterio in the private sector. In this way, the State provided a solution to existing problems, i.e. a lack of specialists, foreseen unemployment, external relations with international bodies and so on. It was then that a new industry was born and associations of representatives started to appear that should have formed more specific criteria, something that never happened, however. You see, in a society always driven by the State and the dream of being employed by it, no one saw the opportunity given by it to create and run a separate private sector alongside the State sector, in full legality.
The situation with frontisteria and their raison d’être has been a problematic one for almost a decade now. However, one would have to admit that you can find incompetent and untrained teachers among university graduates as well. While I am glad to sense the effort, in depth training and self-reflection you have been investing in regarding your profession, we all know that the vast majority of foreign language teachers and frontisterio owners, regardless of their qualifications, have limited themselves and their self-development to “executing” instructions from teachers’ books pages (in the best case scenario). We travel throughout the country just to see people, both university degree and eparkeia holders, who cannot teach or even speak the foreign language they are expected to teach and still legitimately run their frontisteria.
As from the beginning of my professional input I have clearly outlined my objections to the way this whole industry operates, allow me to amplify and transfer your frustration to our readers’ community, through the following questions:
a) With the massive ASEP waves of the last 2 or 3 years and hundreds of teachers joining the State sector, who would work in the frontisteria if it weren’t for the eparkeia holders? Already this academic year has been the worst in terms of recruitment.
b) Who says that a qualified teacher who graduated from university 25 years ago and has only received training in the form of commercial presentations at exhibitions is a better teacher than an eparkeia holder who has regularly been attending further methodology training and self-development courses?
c) If the eparkeia and all the “recognitions” hadn’t been institutionalized, would the Greek public have shown any interest in the frontisteria and would this industry have existed and flourished in the first place?
d) Why have associations and representatives consumed whole decades in trying to get “State recognition” for an association generated certificate, rather than introducing and setting specific professional teaching standards in both the State and private sectors?
e) Why has everybody been bothered with the question of who should be qualified to be a teacher and not with what those qualified teachers do for themselves and their teaching afterwards, both in the private and State sectors?
f) Anywhere else in the world I would never imagine that a teacher does not hold a university degree. However, nowhere in the world is there one foreign language frontisterio per thousand people, providing exactly the same standardized kind of service (along of course with the few thousand private instructors of course). (read “A tale of two parallel worlds” , December 2005 at http://hyphenpedia.blogspot.com)
Personally, the way things are, I feel that any dramatic development regarding the eparkeia would cause more problems than it would solve. I believe that every effort and the money invested in private Greek ELT should concern quality controls in frontisteria currently operating and offering questionable services. Besides, this explains why the State has never recognized frontisteria as schools per se.
Yours faithfully,
Yannis Stergis
I am a school owner, English teacher, holder of BA degree, an ex South-African residing in Limnos for the past sixteen years( an ardent reader of your column too.)
Would you be so kind as to shed some light on the' eparkeia' issue? Has all talk of banning this blatant unfairness fallen through?
Isn't it about time the relevant Greek ministries reconsidered priorities as to what truly constitutes proper teaching qualifications, or are they content with the fact that any individual in the possession of a meager Proficiency certificate qualifies as a fully trained teacher. Where is the ELT field in this country heading?
Suddenly, a new wave of beginner teachers, come school owners, some of who I might add can hardly string a sentence together ,are now conveniently stifling the market, in which most prospective client-parents are completely unaware of the difference between a Proficiency-holder school owner,(more often than not, lacking in basic knowledge, let alone teaching skills),as opposed to a university graduate whose qualifications are based on years of in-depth analysis on classics, literary criticism, poetry, not to mention teacher training and seminars.
My question is-how much longer are we expected to tolerate this arrogant high-handedness on behalf of the 'know-it-alls'? Can we hope for some sanity in this matter?
Your insight and opinion will be greatly appreciated. Many thanks,
Sincerely,
Eleftheria Borou..
Dear Ms Borou,
Many thanks for your e-mail. The issue you are addressing in your e-mail has been a burning issue for many ELT professionals and especially school owners for many years, even from the time I was a student at a frontisterio. I can understand your frustration and the frustration of the hundreds of alumni of corresponding schools throughout the world as well as the Greek universities. However, to be in a position to analyse this issue in depth, we have to see to what extent your statement, shared by a major part of Greek ELT, represents reality in legal and institutional terms.
The State is legally, institutionally and constitutionally responsible of accrediting and recognizing teaching qualifications and teachers within the official educational system and the official school network in all educational levels. However, frontisteria have never been legally or institutionally recognized as schools. What would define the role of frontisteria in a rather wide sense of the term is “foreign language training / coaching centres”. The State is legally and institutionally happy to grand the permit of ownership and operation of such centres to both university degree and eparkeia holders. Besides “trainees” in these “training centres” do not obtain a national certificate or baccalaureate or “apolytirio” of national/state value, so as for the legality of the status of these centres and the people who work in it to be questioned.
We all understand that the “eparkeia” was institutionalized a few decades ago to solve the problem of the lack of qualified English teachers, but it was also an agreed term between the Greek government and the respective universities/accrediting bodies, in order for their product to become more appealing, along with the “recognition” of their certificates in other areas of the State sector.
However, it is pretty obvious that this institutionalization solely concerned the private training sector and more specifically the frontisteria. The State, as an employer, never recognized “eparkeia” holders as “qualified language teachers” for itself and this is pretty significant. When the first frontisteria started to appear in the Greek market the Greek State introduced what it judged to be the minimum criteria for teaching and running a frontisterio in the private sector. In this way, the State provided a solution to existing problems, i.e. a lack of specialists, foreseen unemployment, external relations with international bodies and so on. It was then that a new industry was born and associations of representatives started to appear that should have formed more specific criteria, something that never happened, however. You see, in a society always driven by the State and the dream of being employed by it, no one saw the opportunity given by it to create and run a separate private sector alongside the State sector, in full legality.
The situation with frontisteria and their raison d’être has been a problematic one for almost a decade now. However, one would have to admit that you can find incompetent and untrained teachers among university graduates as well. While I am glad to sense the effort, in depth training and self-reflection you have been investing in regarding your profession, we all know that the vast majority of foreign language teachers and frontisterio owners, regardless of their qualifications, have limited themselves and their self-development to “executing” instructions from teachers’ books pages (in the best case scenario). We travel throughout the country just to see people, both university degree and eparkeia holders, who cannot teach or even speak the foreign language they are expected to teach and still legitimately run their frontisteria.
As from the beginning of my professional input I have clearly outlined my objections to the way this whole industry operates, allow me to amplify and transfer your frustration to our readers’ community, through the following questions:
a) With the massive ASEP waves of the last 2 or 3 years and hundreds of teachers joining the State sector, who would work in the frontisteria if it weren’t for the eparkeia holders? Already this academic year has been the worst in terms of recruitment.
b) Who says that a qualified teacher who graduated from university 25 years ago and has only received training in the form of commercial presentations at exhibitions is a better teacher than an eparkeia holder who has regularly been attending further methodology training and self-development courses?
c) If the eparkeia and all the “recognitions” hadn’t been institutionalized, would the Greek public have shown any interest in the frontisteria and would this industry have existed and flourished in the first place?
d) Why have associations and representatives consumed whole decades in trying to get “State recognition” for an association generated certificate, rather than introducing and setting specific professional teaching standards in both the State and private sectors?
e) Why has everybody been bothered with the question of who should be qualified to be a teacher and not with what those qualified teachers do for themselves and their teaching afterwards, both in the private and State sectors?
f) Anywhere else in the world I would never imagine that a teacher does not hold a university degree. However, nowhere in the world is there one foreign language frontisterio per thousand people, providing exactly the same standardized kind of service (along of course with the few thousand private instructors of course). (read “A tale of two parallel worlds” , December 2005 at http://hyphenpedia.blogspot.com)
Personally, the way things are, I feel that any dramatic development regarding the eparkeia would cause more problems than it would solve. I believe that every effort and the money invested in private Greek ELT should concern quality controls in frontisteria currently operating and offering questionable services. Besides, this explains why the State has never recognized frontisteria as schools per se.
Yours faithfully,
Yannis Stergis
03 January 2008
The Student Quest vs the Teacher Quest - Secrets and lies of Greek ELT
This year we have had the lowest turnout of junior students of the past 10 years throughout the country. This is definitely something to be further observed and analysed, without rushed assumptions. Low numbers of junior students also appeared in 1998 and 2001, but not to the extent of 2007. However, this earlier phenomenon provided enough motivation for a unique research that took place in October and November this year, investigating the overall attitude of the Greek public towards learning foreign languages and the role of Foreign Language Centres in Greece.
The Student Quest
We talked to parents of students in Greece and explained the philosophy behind quality accreditation criteria with reference to the existing criteria for Foreign Language Schools in Greece, coming from schemes like the ones of Secondary education, QLS and HCQLE. The sample below comes from 500 parents (35% Athens, 15% Thessaloniki, 50% rest of Greece).
Important note: This market research took place from 1st October until 7th December 2007. It included parents from schools we service (approx. 20%) and parents from the wider area of each school (approx. 80%). The results talk for themselves, but there will be an in-depth qualitative analysis at a later stage.
Question 1:
Do you consider the existence of such quality assessment criteria important or even compulsory (sine qua non)?
460 (92%) answered compulsory – 40 (8%) answered important
Question 2:
Would you pay 20% more for your children’s foreign language school for the attainment and maintenance of such criteria?
Answers:
28 (5.6%) – Yes, definitely
124 (24.8%) – No, can’t afford it and for now my job is done without such criteria being followed
138 (27.6%) – These criteria should anyway be compulsory to all schools without us having to pay more for them
210 (42%) – No; If these criteria were met by day schools, private or state ones, we wouldn’t need to send our children to foreign language centres.
Question 3:
What do you believe makes one foreign language centre better than others?
65 (13%) – Same result for fewer hours weekly and less money (value for money)
9 (1.8%) – Methodology and teaching
191 (38.2%) – Nothing necessarily, all do the same job – ours is more convenient/pleasant/cheaper
235 (47%) – Examination results by word of mouth
Question 4:
Have you ever considered private lessons?
372 (74.4%) – Yes
94 (18.8%) – Yes, for later when kids are older and have too much to deal with
34 (6.8%) – No, I don’t believe it’s good for my child
Question 5:
Do you believe in lifelong education – would you attend foreign language classes yourself?
58 (11.6%) – Yes, actually I need to for specific reasons
168 (33.6%) – No, it’s not worth it, I don’t need it in my everyday life or at work
210 (42%) – Yes, if my employment supported my decision
64 (12.8%) – Yes, but I have serious time/money restrictions
Question 6:
Have you heard of the Common European Framework of Reference in Education, the role of personality tests and learning styles, respective methodology and lesson plans, learning independence?
492 (98.4%) – No, what is this?
2 (0.4%) – Yes
6 (1.2%) – I think so
During the same research we also reached the following conclusions:
a) No more than 12-13% of the student population chooses private lessons for foreign languages.
b) Dedicated clients do not get affected by minimal differences in tuition fees from school to school.
c) We learnt about the full range of professional accreditation schemes, criteria and combined-skill tests of organizations like City and Guilds, who have recently appeared here, as well as relevant course providers like Master-D in Thessaloniki, a member of an international chain mainly active in Spain, Portugal, Brazil and recently in Greece. It seems that many of the adults we spoke to were introduced to these through their work environment and the predominant idea is that they represent the private training centres of the near future.
d) Parents do not have a clue about what the average owner or teacher considers their competitive advantage to be.
e) That, though a massive percentage of private language schools are run by people who are under qualified (especially in Attica), the public does not have the criteria to judge.
The Teacher Quest
Another major issue that our field had to deal with this year was a shortage of experienced teachers. Reasons for this phenomenon admittedly lie with the fact that a substantial number of teachers chose the State sector (and privates in the evenings of course) through the latest couple of ASEP competitions. However, by reviewing the impact of different annually agreed teaching hourly rates in Attica and the rest of Greece, we discovered a vicious circle.
We all understand that € 7 / hour is impossible to live on, not just anywhere in Europe, but especially in Greece. However, Attica seems to be the market where school owners created a competitive advantage around their tuition fees the most, thus devaluing their service. It is not by chance that in “posh” suburbs of Attica we found “well established frontisteria” selling the level of FCE for 750 EUR annually, when the average in the rest of the country is no less than 1100 EUR. It is only fair that most of the time, with the programmes imposed by books available in the market, an average school can’t afford substantially higher wages for the teachers.
Once upon a time, a teacher would ensure at least a few hours a week at a school just for her/his IKA. However, it has become more and more of common knowledge that a teacher can be providing undeclared private lessons for slightly more and cover their own IKA through “aftasfalisi”.
At the same time, looking at things from another point of view, in order to make a parent pay more, one has to provide obvious added value. However, I can’t help but observing the following:
a) We have devised business and educational plans, both in Attica and in the rest of Greece, where teachers get paid up to 25% more than average. However, even these schools lost and had to replace some of their oldest (and most demanding teachers), who just refused to do more substantial work than a Teacher’s Book-led lesson, for the extra money. The resistance received at the beginning of the implementation of each plan was immense.
b) Apparently teachers who choose private lessons over FLSs do it just to maintain the comfort of the same old quality for more money (nothing wrong with that for as long as it is acceptable)
c) We are witnessing the creation of a dual speed school ownership and teaching; with the most known ones fading slowly but surely.
I hope all this raw material above is good food for thought and I wish you all a fruitful New Year.
The Student Quest
We talked to parents of students in Greece and explained the philosophy behind quality accreditation criteria with reference to the existing criteria for Foreign Language Schools in Greece, coming from schemes like the ones of Secondary education, QLS and HCQLE. The sample below comes from 500 parents (35% Athens, 15% Thessaloniki, 50% rest of Greece).
Important note: This market research took place from 1st October until 7th December 2007. It included parents from schools we service (approx. 20%) and parents from the wider area of each school (approx. 80%). The results talk for themselves, but there will be an in-depth qualitative analysis at a later stage.
Question 1:
Do you consider the existence of such quality assessment criteria important or even compulsory (sine qua non)?
460 (92%) answered compulsory – 40 (8%) answered important
Question 2:
Would you pay 20% more for your children’s foreign language school for the attainment and maintenance of such criteria?
Answers:
28 (5.6%) – Yes, definitely
124 (24.8%) – No, can’t afford it and for now my job is done without such criteria being followed
138 (27.6%) – These criteria should anyway be compulsory to all schools without us having to pay more for them
210 (42%) – No; If these criteria were met by day schools, private or state ones, we wouldn’t need to send our children to foreign language centres.
Question 3:
What do you believe makes one foreign language centre better than others?
65 (13%) – Same result for fewer hours weekly and less money (value for money)
9 (1.8%) – Methodology and teaching
191 (38.2%) – Nothing necessarily, all do the same job – ours is more convenient/pleasant/cheaper
235 (47%) – Examination results by word of mouth
Question 4:
Have you ever considered private lessons?
372 (74.4%) – Yes
94 (18.8%) – Yes, for later when kids are older and have too much to deal with
34 (6.8%) – No, I don’t believe it’s good for my child
Question 5:
Do you believe in lifelong education – would you attend foreign language classes yourself?
58 (11.6%) – Yes, actually I need to for specific reasons
168 (33.6%) – No, it’s not worth it, I don’t need it in my everyday life or at work
210 (42%) – Yes, if my employment supported my decision
64 (12.8%) – Yes, but I have serious time/money restrictions
Question 6:
Have you heard of the Common European Framework of Reference in Education, the role of personality tests and learning styles, respective methodology and lesson plans, learning independence?
492 (98.4%) – No, what is this?
2 (0.4%) – Yes
6 (1.2%) – I think so
During the same research we also reached the following conclusions:
a) No more than 12-13% of the student population chooses private lessons for foreign languages.
b) Dedicated clients do not get affected by minimal differences in tuition fees from school to school.
c) We learnt about the full range of professional accreditation schemes, criteria and combined-skill tests of organizations like City and Guilds, who have recently appeared here, as well as relevant course providers like Master-D in Thessaloniki, a member of an international chain mainly active in Spain, Portugal, Brazil and recently in Greece. It seems that many of the adults we spoke to were introduced to these through their work environment and the predominant idea is that they represent the private training centres of the near future.
d) Parents do not have a clue about what the average owner or teacher considers their competitive advantage to be.
e) That, though a massive percentage of private language schools are run by people who are under qualified (especially in Attica), the public does not have the criteria to judge.
The Teacher Quest
Another major issue that our field had to deal with this year was a shortage of experienced teachers. Reasons for this phenomenon admittedly lie with the fact that a substantial number of teachers chose the State sector (and privates in the evenings of course) through the latest couple of ASEP competitions. However, by reviewing the impact of different annually agreed teaching hourly rates in Attica and the rest of Greece, we discovered a vicious circle.
We all understand that € 7 / hour is impossible to live on, not just anywhere in Europe, but especially in Greece. However, Attica seems to be the market where school owners created a competitive advantage around their tuition fees the most, thus devaluing their service. It is not by chance that in “posh” suburbs of Attica we found “well established frontisteria” selling the level of FCE for 750 EUR annually, when the average in the rest of the country is no less than 1100 EUR. It is only fair that most of the time, with the programmes imposed by books available in the market, an average school can’t afford substantially higher wages for the teachers.
Once upon a time, a teacher would ensure at least a few hours a week at a school just for her/his IKA. However, it has become more and more of common knowledge that a teacher can be providing undeclared private lessons for slightly more and cover their own IKA through “aftasfalisi”.
At the same time, looking at things from another point of view, in order to make a parent pay more, one has to provide obvious added value. However, I can’t help but observing the following:
a) We have devised business and educational plans, both in Attica and in the rest of Greece, where teachers get paid up to 25% more than average. However, even these schools lost and had to replace some of their oldest (and most demanding teachers), who just refused to do more substantial work than a Teacher’s Book-led lesson, for the extra money. The resistance received at the beginning of the implementation of each plan was immense.
b) Apparently teachers who choose private lessons over FLSs do it just to maintain the comfort of the same old quality for more money (nothing wrong with that for as long as it is acceptable)
c) We are witnessing the creation of a dual speed school ownership and teaching; with the most known ones fading slowly but surely.
I hope all this raw material above is good food for thought and I wish you all a fruitful New Year.
04 December 2007
Η πιστοποίηση ποιότητας στο χώρο των ξενόγλωσσων εκπαιδευτικών επιχειρήσεων (Β' μέρος)
Η πιστοποίηση ποιότητας στο χώρο των ξενόγλωσσων εκπαιδευτικών επιχειρήσεων στην Ελλάδα, οι παγίδες για πιστοποιημένες και μη επιχειρήσεις, η θέση της Ελλάδας και άλλων χωρών της ΕΕ απέναντι στον παράγοντα της πιστοποίησης. (Β' μέρος)
Σημείωση:
Το κείμενο που ακολουθεί αποτελεί μέρος της εισαγωγής του πονήματος του υπογράφοντος με τίτλο «Το εθνικό ψυχολογικό προφίλ του Έλληνα στην ενιαία ευρωπαϊκή αγορά – Προσόντα και δεξιότητες». Με σεβασμό στον διατιθέμενο χώρο της ELT News, που για πρώτη φορά το δημοσιεύει, θα ολοκληρωθεί σε δύο μέρη.
Στο προηγούμενο τεύχος (Α’ μέρος) αναπτύχθηκαν:
· ΠΑΡΑΔΟΧΕΣ
· ΑΝΑΠΤΥΞΗ
o Ένα σύντομο ιστορικό της πιστοποίησης ποιότητας στην Ευρώπη
Β’ μέρος
Η πιστοποίηση ποιότητας στην εκπαίδευση
Η πιστοποίηση ποιότητας στην εκπαίδευση δεν έχει και ιδιαίτερα μεγάλη ιστορία ως καταναλωτικό προϊόν στην Ευρώπη. Ενώ στις Η.Π.Α. διαμορφώθηκαν από καιρό σώματα πιστοποίησης εκπαιδευτικής ποιότητας ad hoc, στην Ευρώπη τα μόνα παραδείγματα παρατηρήθηκαν στο Ηνωμένο Βασίλειο. Αυτό βέβαια, από μόνο του, αποτελεί πιθανώς ένδειξη του ότι η πιστοποίηση ποιότητας αποτελεί προϊόν καταναλωτικού και κεφαλαιοκρατικού ανταγωνιστικού φιλελεύθερου αγοραστικού προσανατολισμού. Στις υπόλοιπες χώρες το εκπαιδευτικό σύστημα περιχαρακωνόταν μόνο από τις τάσεις του κρατικού εκπαιδευτικού συστήματος, ενώ οι ιδιωτικές εκπαιδευτικές επιχειρήσεις υπόκειντο στους όρους που διέπουν το κρατικό εκπαιδευτικό σύστημα ως προς τη νομιμότητα του εκπαιδευτικού προγράμματος, ενώ ως προς τη λειτουργία και τις προϋποθέσεις της παροχής καθ’ αυτής, συνήθως αρκούσαν οι κοινές επαγγελματικές άδειες και οι άδειες επιχειρηματικής λειτουργίας κατά τον κατά τόπους εμπορικό και αστικό κώδικα.
Από πολλά χρόνια στο Ηνωμένο Βασίλειο λειτουργούσαν δύο βασικά σχήματα πιστοποίησης εύρυθμης λειτουργίας και ποιότητας ξενόγλωσσων και μη εκπαιδευτικών επιχειρήσεων, ένα ο κώδικας του ABLS (Association of British Language Schools) και ένας ο κώδικας του πολύπαθου οργανισμού ARELS/British Council. Μόλις το 2004 η γραμματεία παιδείας του Ηνωμένου Βασιλείου άρχισε να διερευνά ποιος κώδικας θα μπορούσε να υιοθετηθεί ως επαρκής για την αδειοδότηση γενικώς ιδιωτικών εκπαιδευτικών επιχειρήσεων, γεγονός που δείχνει την επιτυχημένη και ρεαλιστική προσέγγιση των δύο ενώσεων στους στόχους τους.
Διάφοροι κώδικες προέκυψαν σε διευρωπαϊκό επίπεδο στα πλαίσια που αρκετά χρόνια πριν διάφοροι μεγαλοεταίροι δημιούργησαν το ISO. Πιο συγκεκριμένα, μεγάλες αλυσίδες ή δίκτυα (π.χ. BELL, International House, British Council, κλπ.), άρχισαν να δημιουργούν τις προϋποθέσεις αναγνωρισιμότητας και επέκτασης στα κράτη-μέλη της ΕΕ, με στόχο να «πιέσουν» τις μικρομικρές εκπαιδευτικές επιχειρήσεις στις κατά τόπους αγορές. Είναι περιττό, φυσικά, να αναφερθούμε στο στόχο ελέγχου της μεγαλύτερης αγοράς μικρών εκπαιδευτικών επιχειρήσεων στην Ευρώπη, την Ελλάδα, και την προφανή επιρροή που είχε σε νέα προς προσχώρηση στην ΕΕ κράτη της Ανατολικής Ευρώπης, όπου το φαινόμενο των φροντιστηριακού τύπου μικρών εκπαιδευτικών επιχειρήσεων άρχισε να εξαπλώνεται.
Οι επιχειρήσεις πίσω από τους κώδικες αυτούς έκαναν εύστοχη χρήση της αναγνωρισιμότητάς τους, της ισχύος και επιρροής τους σε εκπαιδευτικούς επιτρόπους της ΕΕ, της δημιουργικής συμμετοχής τους σε ερευνητικά προγράμματα και όργανα της ΕΕ, και δημιούργησαν ένα μεγάλο δίκτυο συμμάχων σε όλες τις μικρότερες ή νεότερες χώρες, οργανώνοντάς τους, και έχοντας παράλληλα γνώση των αδυναμιών βιωσιμότητας των συγκεκριμένων επιχειρήσεων, οι οποίες ούτως ή άλλως τους συνέφεραν στην περίπτωση εμφάνισής τους στις νέες αγορές. Μιλάμε κοινώς για το επιχειρηματικό φαινόμενο του Δούρειου Ίππου.
Υπάρχουν δικαιολογημένες προσπάθειες των συλλογικών οργάνων τοπικών αγορών που έχουν συνασπιστεί με τους φορείς αυτούς, να δημιουργήσουν σχετικά διαφοροποιημένα σχήματα ελέγχου και πιστοποίησης ποιότητας για τις τοπικές τους αγορές, δεδομένου ότι γνωρίζουν τις ιδιομορφίες της αγοράς τους καλύτερα. Παρ’ όλα αυτά, απ’ ότι φαίνεται αυτές οι εξελίξεις έχουν «ερεθίσει» τους διεθνείς φορείς και την προοπτική που επιτρέπουν για επιβολή των μεγάλων οργανισμών-εμπνευστών τους, και έχουν αρχίσει «πολιτικού» τύπου προστριβές και ρήξεις μεταξύ των μελών.
Η θέση της ελληνικής κυβέρνησης στον παράγοντα της πιστοποίησης ποιότητας και προσόντων
Η ελληνική κυβέρνηση εδώ και πάνω από μισό αιώνα διατηρεί την ίδια θέση απέναντι σε οποιουδήποτε τύπου πιστοποίηση. Για να γίνω όμως πιο σαφής, θα πρέπει να μιλήσω για δύο ήδη πιστοποίησης:
Α) Η πιστοποίηση προσόντων ατόμων και επαγγελματιών
Β) Η πιστοποίηση επιχειρήσεων
Και στις δύο περιπτώσεις, η στάση της ελληνικής κυβέρνησης αντανακλά την εθνική μας ανασφάλεια, καχυποψία και όλα τα ψυχολογικά σύνδρομα, τα οποία θα πρέπει κάποια στιγμή να πάψουμε να αποδίδουμε στην οθωμανική κατοχή, μιας και αντίστοιχα σύνδρομα παρατηρούνται σε όλο το φάσμα της ελληνικής ιστορίας.
Ένας παράγοντας ή φορέας θεωρεί ότι χρειάζεται με κάποιο τυποποιημένο τρόπο να πιστοποιήσει τα προσόντα του ή την επάρκειά του, μόνο όταν νιώθει ότι δεν διαθέτει αρκετά μέσα ή επιχειρήματα για να τα αποδείξει έμπρακτα. Επίσης ένας παράγοντας ή φορέας νιώθει την ανάγκη να πιστοποιηθεί τυποποιημένα όταν υποπτεύεται ότι ο ελεγκτής, εξεταστής, εργοδότης ή πελάτης θα θεωρήσει την τεκμηρίωσή του ανεπαρκή, έστω και αν είναι επαρκής, είτε λόγω έλλειψης κριτηρίων, είτε κακόβουλα.
Κοινώς ο Έλληνας χρειάζεται αποδείξεις και επιχειρήματα. Αυτό φυσικά αντικατοπτρίζει όλη την ψυχοσύνθεσή του, ακόμη και σε μια συζήτηση, όπου όταν απαιτείται η ανάπτυξη επιχειρηματολογίας, ο Έλληνας μακρηγορεί και μπαίνει σε απίστευτες λεπτομέρειες, ακόμη και ως προς τα πλέον προφανή, από φόβο ότι δεν θα γίνει κατανοητός και έτσι δεν θα υποστηρίξει αρκετά τη θέση του.
Στην ανασφάλεια αυτή, φυσικά, μπορεί να κρύβεται και μια άδηλη αυτοϋπερεκτίμηση ή εγωπάθεια, η οποία να τον οδηγεί στο συμπέρασμα ότι απλά το άλλο μέρος είναι γνωστικά ή νοητικά ανεπαρκές για να τον καταλάβει.
Η πιστοποίηση, με βάση όλα τα παραπάνω, τόσο σε ατομικό, όσο και σε επιχειρηματικό επίπεδο, αποτέλεσε για την Ελλάδα κριτήριο-μονόδρομο. Η διαφορά είναι ότι λόγω έλλειψης τεχνογνωσίας, εθνικής ανασφάλειας και δυσκολιών ως προς την διοικητική υποστήριξη, η ελληνική κυβέρνηση πάντα κατέφευγε σε δανεισμένες, έτοιμες λύσεις, μη μαχητών ή διαπραγματεύσιμων ως προς το κύρος τους οργανισμών. Έτσι σε επίπεδο επιχειρηματικότητας το ΕΣΥΔ (Εθνικό Σύστημα Διαπίστευσης), το οποίο, παρεπιμπτόντως, λειτουργεί υπό το καθεστώς της ΑΕ δημοσίων συμφερόντων, έχει αποκλειστικά και αδιακρίτως υιοθετήσει οποιαδήποτε μεθοδολογία σχετίζεται με το ISO και αποκλειστικά και μόνο με αυτό.
Το ISO έχει αποδείξει την ουσιαστική του συμβολή στη βελτιστοποίηση των διαδικασιών παραγωγής, ειδικά σε υλικά προϊόντα σίτισης, ένδυσης, περιβαλλοντικής συμπεριφοράς και σε ζητήματα καταναλωτικής προστασίας. Παρ’ όλα αυτά, στο επίπεδο της παροχής υπηρεσιών είναι πρωτίστως αδύνατο να ορίσει κανείς την ποιότητα χωρίς εμπλοκή του καταναλωτή. Παράλληλα, η υπερτυποποίηση έχει αποδείξει ότι σε διαφορετικής φύσης υπηρεσίες συμβάλλει στην ανάπτυξη γραφειοκρατίας και στο τέλος η επιχείρηση αξιοποιεί το πιστοποιητικό μόνο ως μέσο προβολής, μιας και αρχίζει να παραλείπει επί της ουσίας μια μια της διαδικασίες τήρησης του κώδικα.
Σε επίπεδο ατομικής πιστοποίησης, π.χ. στους τομείς των ξένων γλωσσών και της πληροφορικής, το δημόσιο συμπλέει με τα πιστοποιητικά συγκεκριμένων ξένων πανεπιστημίων, όπως αυτά του Cambridge και του Michigan, ενώ στην πληροφορική αναγνωρίζει τα πιστοποιητικά διεθνών οργανισμών όπως τα ECDL, Microsoft, Cambridge, κλπ. Όπως και να είναι, το ελληνικό κράτος αναγνωρίζει «επισήμως» μεθοδολογίες πιστοποίησης και πιστοποιητικά με κριτήρια που αφορούν όχι κάποιες διεθνείς παραδοχές, αλλά τους κατά καιρούς επιστημονικούς συμβούλους των κατά καιρούς ΥΠΕΠΘ. Η ίδια η έννοια της αναγνώρισης είναι πανευρωπαϊκά πρωτοφανής, ειδικά ως προς τη βαρύτητά της στην επαγγελματική αποκατάσταση, τους διορισμούς στο δημόσιο, ή και το χαρακτηρισμό επαγγελματιών ως καθηγητές, συμβούλους, κλπ., όταν σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες για κάτι τέτοιο απαιτείται τουλάχιστο πανεπιστημιακό πτυχίο και επιπλέον ειδικό πιστοποιητικό κατάρτισης και εξέτασης από δημόσιο φορέα. Φυσικά, το πρόβλημα στην Ελλάδα για όλα τα παραπάνω είναι ότι δεν υπάρχει δημόσιος φορέας με ικανή τεχνογνωσία και αυτοπεποίθηση να αξιολογήσει και να πιστοποιήσει και γι’ αυτό καταφεύγει στις εκάστοτε «αναγνωρίσεις».
Το μεγαλύτερο πρόβλημα αυτής της κατάστασης λοιπόν δεν είναι η πιστοποίηση, αλλά η αναγνώριση. Όπως γίνεται αντιληπτό απ’ όλα τα παραπάνω, η πιστοποίηση είναι παράγοντας θεμιτός και αποδεκτός όταν διενεργείται από ειδικούς, αν όχι εξειδικευμένους φορείς, οι οποίοι δεν «αναγνωρίζονται» από κανέναν, πέρα από την κοινή γνώμη και την καταναλωτική συμπεριφορά, η οποία θα επιβραβεύσει εκ του αποτελέσματος το έργο και το κύρος του φορέα.
Στην Ελλάδα παρ’ όλα αυτά, και μόνο η έννοια της «κρατικής αναγνώρισης» δημιουργεί πρώτον μια αποπροσανατολισμένη κουλτούρα στο κοινό, δεδομένου ότι αλλοιώνει τα κριτήρια και τους δείκτες εμπιστοσύνης, από την άλλη αποθαρρύνει τη συλλογικότητα ομοειδών φορέων που θα αναλύσουν τις ανάγκες του καταναλωτή, ούτως ώστε να προσδιορίσει με νηφαλιότητα την ταυτότητα της ποιότητας για κάθε προϊόν και υπηρεσία.
Εξάλλου, είναι πάσι γνωστό το οξύμωρο φαινόμενο των περισσότερων προσοντούχων στην Ευρώπη σε επίπεδο γλωσσομάθειας, αλλά με το μικρότερο δείκτη λειτουργικής χρήσης της ξένης γλώσσας, τόσο σε ακαδημαϊκό, όσο και σε επαγγελματικό επίπεδο.
Η τυποποίηση και πιστοποίηση ποιότητας στο χώρο της ξενόγλωσσης εκπαίδευσης, και δη της ιδιωτικής ξενόγλωσσης εκπαίδευσης, θα έπρεπε εξαρχής να είναι μια ιδιωτική υπόθεση, στηριγμένη σε δείκτες πελατειακής και μαθησιακής ικανοποίησης, και στο στόχο της τήρησης ενός υψηλού επιπέδου επιχειρηματικότητας και παροχής υπηρεσιών.
Έχω προβεί κατά καιρούς σε εισηγήσεις σε συλλογικά όργανα του κλάδου των φροντιστηρίων ξένων γλωσσών για δημιουργία αυστηρού κώδικα κριτηρίων. Η έλλειψη απόκρισης ενίσχυσε την υποψία, ότι οι εκπρόσωποι των οργάνων αυτών, ως Έλληνες πολίτες και οι ίδιοι, αναζητούσαν πρώτον το ποιος θα τους αναγνωρίσει (sic), δεύτερον απασχολούνταν με άλλα ζητήματα, συνδικαλιστικού ή πολιτικού περιεχομένου, ενώ προφανώς δεν είχε αναγνωριστεί η ανάγκη ουδετερότητας και διαιτητικής παρουσίας φορέα υποστήριξης.
Είναι πολύ σημαντικό να γίνει αντιληπτό ότι η πιστοποίηση ποιότητας ή προσόντων δεν μπορεί ες αεί να αποτελεί εργαλείο προβολής μόνο και μόνο γιατί το ελληνικό κράτος «αναγνωρίζει» κάποια χαρτιά. Η πιστοποίηση ποιότητας ή προσόντων αποκτά κύρος όταν πραγματικά εξυγιαίνει την επιχειρηματικότητα και την ποιότητα ζωής των επιχειρηματιών και επαγγελματιών, με τρόπους που έχουν τελικό αποδέκτη τον πελάτη με υψηλό βαθμό ικανοποίησης. Σ’ αυτή την περίπτωση, πελάτης μπορεί να είναι και ο εκάστοτε εργοδότης.
Ένας ρεαλιστικός κώδικας κριτηρίων, ο οποίος θα θέτει αυστηρές προϋποθέσεις τήρησης, από έναν φορέα που ξέρει τον εκάστοτε επαγγελματικό χώρο καλά, θα οδηγήσει στη συγκέντρωση ομοειδών «πιστοποιημένων» επιχειρήσεων. Οι επιχειρήσεις αυτές οφείλουν να συνεργαστούν και να δημιουργήσουν ένα συλλογικό όργανο που θα προβάλλει τα οφέλη στον τελικό αποδέκτη και θα αναλάβει την πιστοποίηση και άλλων επιχειρήσεων, με τελικό στόχο την ανάπτυξη του κλάδου, όχι μόνο ποσοτικά, αλλά κυρίως ποιοτικά και ρεαλιστικά.
Το πιο σημαντικό είναι να μην τεθούν εκβιαστικά κριτήρια «αποκλεισμού» επιχειρήσεων από την αγορά με συντεχνιακή προσέγγιση. Αν πρόκειται να αποκλειστούν επιχειρήσεις, αυτό θα πρέπει να είναι αποτέλεσμα μη σύγκλισής των με τα κριτήρια του κώδικα, ο οποίος θα πρέπει να λαμβάνει υπ’ όψιν του επιστημονικές και επιχειρηματικές παραμέτρους, αλλά κυρίως τις πραγματικές ανάγκες της αγοράς, καθώς και της αγοραστικής της δύναμης.
Κάθε άλλο κριτήριο γεωγραφικού ή ποιοτικού αποκλεισμού θα αποτελούσε πρόθεση για τη δημιουργία lobby, το οποίο προσωρινά μόνο μπορεί να δώσει συγκεκριμένα ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα.
Σημείωση:
Το κείμενο που ακολουθεί αποτελεί μέρος της εισαγωγής του πονήματος του υπογράφοντος με τίτλο «Το εθνικό ψυχολογικό προφίλ του Έλληνα στην ενιαία ευρωπαϊκή αγορά – Προσόντα και δεξιότητες». Με σεβασμό στον διατιθέμενο χώρο της ELT News, που για πρώτη φορά το δημοσιεύει, θα ολοκληρωθεί σε δύο μέρη.
Στο προηγούμενο τεύχος (Α’ μέρος) αναπτύχθηκαν:
· ΠΑΡΑΔΟΧΕΣ
· ΑΝΑΠΤΥΞΗ
o Ένα σύντομο ιστορικό της πιστοποίησης ποιότητας στην Ευρώπη
Β’ μέρος
Η πιστοποίηση ποιότητας στην εκπαίδευση
Η πιστοποίηση ποιότητας στην εκπαίδευση δεν έχει και ιδιαίτερα μεγάλη ιστορία ως καταναλωτικό προϊόν στην Ευρώπη. Ενώ στις Η.Π.Α. διαμορφώθηκαν από καιρό σώματα πιστοποίησης εκπαιδευτικής ποιότητας ad hoc, στην Ευρώπη τα μόνα παραδείγματα παρατηρήθηκαν στο Ηνωμένο Βασίλειο. Αυτό βέβαια, από μόνο του, αποτελεί πιθανώς ένδειξη του ότι η πιστοποίηση ποιότητας αποτελεί προϊόν καταναλωτικού και κεφαλαιοκρατικού ανταγωνιστικού φιλελεύθερου αγοραστικού προσανατολισμού. Στις υπόλοιπες χώρες το εκπαιδευτικό σύστημα περιχαρακωνόταν μόνο από τις τάσεις του κρατικού εκπαιδευτικού συστήματος, ενώ οι ιδιωτικές εκπαιδευτικές επιχειρήσεις υπόκειντο στους όρους που διέπουν το κρατικό εκπαιδευτικό σύστημα ως προς τη νομιμότητα του εκπαιδευτικού προγράμματος, ενώ ως προς τη λειτουργία και τις προϋποθέσεις της παροχής καθ’ αυτής, συνήθως αρκούσαν οι κοινές επαγγελματικές άδειες και οι άδειες επιχειρηματικής λειτουργίας κατά τον κατά τόπους εμπορικό και αστικό κώδικα.
Από πολλά χρόνια στο Ηνωμένο Βασίλειο λειτουργούσαν δύο βασικά σχήματα πιστοποίησης εύρυθμης λειτουργίας και ποιότητας ξενόγλωσσων και μη εκπαιδευτικών επιχειρήσεων, ένα ο κώδικας του ABLS (Association of British Language Schools) και ένας ο κώδικας του πολύπαθου οργανισμού ARELS/British Council. Μόλις το 2004 η γραμματεία παιδείας του Ηνωμένου Βασιλείου άρχισε να διερευνά ποιος κώδικας θα μπορούσε να υιοθετηθεί ως επαρκής για την αδειοδότηση γενικώς ιδιωτικών εκπαιδευτικών επιχειρήσεων, γεγονός που δείχνει την επιτυχημένη και ρεαλιστική προσέγγιση των δύο ενώσεων στους στόχους τους.
Διάφοροι κώδικες προέκυψαν σε διευρωπαϊκό επίπεδο στα πλαίσια που αρκετά χρόνια πριν διάφοροι μεγαλοεταίροι δημιούργησαν το ISO. Πιο συγκεκριμένα, μεγάλες αλυσίδες ή δίκτυα (π.χ. BELL, International House, British Council, κλπ.), άρχισαν να δημιουργούν τις προϋποθέσεις αναγνωρισιμότητας και επέκτασης στα κράτη-μέλη της ΕΕ, με στόχο να «πιέσουν» τις μικρομικρές εκπαιδευτικές επιχειρήσεις στις κατά τόπους αγορές. Είναι περιττό, φυσικά, να αναφερθούμε στο στόχο ελέγχου της μεγαλύτερης αγοράς μικρών εκπαιδευτικών επιχειρήσεων στην Ευρώπη, την Ελλάδα, και την προφανή επιρροή που είχε σε νέα προς προσχώρηση στην ΕΕ κράτη της Ανατολικής Ευρώπης, όπου το φαινόμενο των φροντιστηριακού τύπου μικρών εκπαιδευτικών επιχειρήσεων άρχισε να εξαπλώνεται.
Οι επιχειρήσεις πίσω από τους κώδικες αυτούς έκαναν εύστοχη χρήση της αναγνωρισιμότητάς τους, της ισχύος και επιρροής τους σε εκπαιδευτικούς επιτρόπους της ΕΕ, της δημιουργικής συμμετοχής τους σε ερευνητικά προγράμματα και όργανα της ΕΕ, και δημιούργησαν ένα μεγάλο δίκτυο συμμάχων σε όλες τις μικρότερες ή νεότερες χώρες, οργανώνοντάς τους, και έχοντας παράλληλα γνώση των αδυναμιών βιωσιμότητας των συγκεκριμένων επιχειρήσεων, οι οποίες ούτως ή άλλως τους συνέφεραν στην περίπτωση εμφάνισής τους στις νέες αγορές. Μιλάμε κοινώς για το επιχειρηματικό φαινόμενο του Δούρειου Ίππου.
Υπάρχουν δικαιολογημένες προσπάθειες των συλλογικών οργάνων τοπικών αγορών που έχουν συνασπιστεί με τους φορείς αυτούς, να δημιουργήσουν σχετικά διαφοροποιημένα σχήματα ελέγχου και πιστοποίησης ποιότητας για τις τοπικές τους αγορές, δεδομένου ότι γνωρίζουν τις ιδιομορφίες της αγοράς τους καλύτερα. Παρ’ όλα αυτά, απ’ ότι φαίνεται αυτές οι εξελίξεις έχουν «ερεθίσει» τους διεθνείς φορείς και την προοπτική που επιτρέπουν για επιβολή των μεγάλων οργανισμών-εμπνευστών τους, και έχουν αρχίσει «πολιτικού» τύπου προστριβές και ρήξεις μεταξύ των μελών.
Η θέση της ελληνικής κυβέρνησης στον παράγοντα της πιστοποίησης ποιότητας και προσόντων
Η ελληνική κυβέρνηση εδώ και πάνω από μισό αιώνα διατηρεί την ίδια θέση απέναντι σε οποιουδήποτε τύπου πιστοποίηση. Για να γίνω όμως πιο σαφής, θα πρέπει να μιλήσω για δύο ήδη πιστοποίησης:
Α) Η πιστοποίηση προσόντων ατόμων και επαγγελματιών
Β) Η πιστοποίηση επιχειρήσεων
Και στις δύο περιπτώσεις, η στάση της ελληνικής κυβέρνησης αντανακλά την εθνική μας ανασφάλεια, καχυποψία και όλα τα ψυχολογικά σύνδρομα, τα οποία θα πρέπει κάποια στιγμή να πάψουμε να αποδίδουμε στην οθωμανική κατοχή, μιας και αντίστοιχα σύνδρομα παρατηρούνται σε όλο το φάσμα της ελληνικής ιστορίας.
Ένας παράγοντας ή φορέας θεωρεί ότι χρειάζεται με κάποιο τυποποιημένο τρόπο να πιστοποιήσει τα προσόντα του ή την επάρκειά του, μόνο όταν νιώθει ότι δεν διαθέτει αρκετά μέσα ή επιχειρήματα για να τα αποδείξει έμπρακτα. Επίσης ένας παράγοντας ή φορέας νιώθει την ανάγκη να πιστοποιηθεί τυποποιημένα όταν υποπτεύεται ότι ο ελεγκτής, εξεταστής, εργοδότης ή πελάτης θα θεωρήσει την τεκμηρίωσή του ανεπαρκή, έστω και αν είναι επαρκής, είτε λόγω έλλειψης κριτηρίων, είτε κακόβουλα.
Κοινώς ο Έλληνας χρειάζεται αποδείξεις και επιχειρήματα. Αυτό φυσικά αντικατοπτρίζει όλη την ψυχοσύνθεσή του, ακόμη και σε μια συζήτηση, όπου όταν απαιτείται η ανάπτυξη επιχειρηματολογίας, ο Έλληνας μακρηγορεί και μπαίνει σε απίστευτες λεπτομέρειες, ακόμη και ως προς τα πλέον προφανή, από φόβο ότι δεν θα γίνει κατανοητός και έτσι δεν θα υποστηρίξει αρκετά τη θέση του.
Στην ανασφάλεια αυτή, φυσικά, μπορεί να κρύβεται και μια άδηλη αυτοϋπερεκτίμηση ή εγωπάθεια, η οποία να τον οδηγεί στο συμπέρασμα ότι απλά το άλλο μέρος είναι γνωστικά ή νοητικά ανεπαρκές για να τον καταλάβει.
Η πιστοποίηση, με βάση όλα τα παραπάνω, τόσο σε ατομικό, όσο και σε επιχειρηματικό επίπεδο, αποτέλεσε για την Ελλάδα κριτήριο-μονόδρομο. Η διαφορά είναι ότι λόγω έλλειψης τεχνογνωσίας, εθνικής ανασφάλειας και δυσκολιών ως προς την διοικητική υποστήριξη, η ελληνική κυβέρνηση πάντα κατέφευγε σε δανεισμένες, έτοιμες λύσεις, μη μαχητών ή διαπραγματεύσιμων ως προς το κύρος τους οργανισμών. Έτσι σε επίπεδο επιχειρηματικότητας το ΕΣΥΔ (Εθνικό Σύστημα Διαπίστευσης), το οποίο, παρεπιμπτόντως, λειτουργεί υπό το καθεστώς της ΑΕ δημοσίων συμφερόντων, έχει αποκλειστικά και αδιακρίτως υιοθετήσει οποιαδήποτε μεθοδολογία σχετίζεται με το ISO και αποκλειστικά και μόνο με αυτό.
Το ISO έχει αποδείξει την ουσιαστική του συμβολή στη βελτιστοποίηση των διαδικασιών παραγωγής, ειδικά σε υλικά προϊόντα σίτισης, ένδυσης, περιβαλλοντικής συμπεριφοράς και σε ζητήματα καταναλωτικής προστασίας. Παρ’ όλα αυτά, στο επίπεδο της παροχής υπηρεσιών είναι πρωτίστως αδύνατο να ορίσει κανείς την ποιότητα χωρίς εμπλοκή του καταναλωτή. Παράλληλα, η υπερτυποποίηση έχει αποδείξει ότι σε διαφορετικής φύσης υπηρεσίες συμβάλλει στην ανάπτυξη γραφειοκρατίας και στο τέλος η επιχείρηση αξιοποιεί το πιστοποιητικό μόνο ως μέσο προβολής, μιας και αρχίζει να παραλείπει επί της ουσίας μια μια της διαδικασίες τήρησης του κώδικα.
Σε επίπεδο ατομικής πιστοποίησης, π.χ. στους τομείς των ξένων γλωσσών και της πληροφορικής, το δημόσιο συμπλέει με τα πιστοποιητικά συγκεκριμένων ξένων πανεπιστημίων, όπως αυτά του Cambridge και του Michigan, ενώ στην πληροφορική αναγνωρίζει τα πιστοποιητικά διεθνών οργανισμών όπως τα ECDL, Microsoft, Cambridge, κλπ. Όπως και να είναι, το ελληνικό κράτος αναγνωρίζει «επισήμως» μεθοδολογίες πιστοποίησης και πιστοποιητικά με κριτήρια που αφορούν όχι κάποιες διεθνείς παραδοχές, αλλά τους κατά καιρούς επιστημονικούς συμβούλους των κατά καιρούς ΥΠΕΠΘ. Η ίδια η έννοια της αναγνώρισης είναι πανευρωπαϊκά πρωτοφανής, ειδικά ως προς τη βαρύτητά της στην επαγγελματική αποκατάσταση, τους διορισμούς στο δημόσιο, ή και το χαρακτηρισμό επαγγελματιών ως καθηγητές, συμβούλους, κλπ., όταν σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες για κάτι τέτοιο απαιτείται τουλάχιστο πανεπιστημιακό πτυχίο και επιπλέον ειδικό πιστοποιητικό κατάρτισης και εξέτασης από δημόσιο φορέα. Φυσικά, το πρόβλημα στην Ελλάδα για όλα τα παραπάνω είναι ότι δεν υπάρχει δημόσιος φορέας με ικανή τεχνογνωσία και αυτοπεποίθηση να αξιολογήσει και να πιστοποιήσει και γι’ αυτό καταφεύγει στις εκάστοτε «αναγνωρίσεις».
Το μεγαλύτερο πρόβλημα αυτής της κατάστασης λοιπόν δεν είναι η πιστοποίηση, αλλά η αναγνώριση. Όπως γίνεται αντιληπτό απ’ όλα τα παραπάνω, η πιστοποίηση είναι παράγοντας θεμιτός και αποδεκτός όταν διενεργείται από ειδικούς, αν όχι εξειδικευμένους φορείς, οι οποίοι δεν «αναγνωρίζονται» από κανέναν, πέρα από την κοινή γνώμη και την καταναλωτική συμπεριφορά, η οποία θα επιβραβεύσει εκ του αποτελέσματος το έργο και το κύρος του φορέα.
Στην Ελλάδα παρ’ όλα αυτά, και μόνο η έννοια της «κρατικής αναγνώρισης» δημιουργεί πρώτον μια αποπροσανατολισμένη κουλτούρα στο κοινό, δεδομένου ότι αλλοιώνει τα κριτήρια και τους δείκτες εμπιστοσύνης, από την άλλη αποθαρρύνει τη συλλογικότητα ομοειδών φορέων που θα αναλύσουν τις ανάγκες του καταναλωτή, ούτως ώστε να προσδιορίσει με νηφαλιότητα την ταυτότητα της ποιότητας για κάθε προϊόν και υπηρεσία.
Εξάλλου, είναι πάσι γνωστό το οξύμωρο φαινόμενο των περισσότερων προσοντούχων στην Ευρώπη σε επίπεδο γλωσσομάθειας, αλλά με το μικρότερο δείκτη λειτουργικής χρήσης της ξένης γλώσσας, τόσο σε ακαδημαϊκό, όσο και σε επαγγελματικό επίπεδο.
Η τυποποίηση και πιστοποίηση ποιότητας στο χώρο της ξενόγλωσσης εκπαίδευσης, και δη της ιδιωτικής ξενόγλωσσης εκπαίδευσης, θα έπρεπε εξαρχής να είναι μια ιδιωτική υπόθεση, στηριγμένη σε δείκτες πελατειακής και μαθησιακής ικανοποίησης, και στο στόχο της τήρησης ενός υψηλού επιπέδου επιχειρηματικότητας και παροχής υπηρεσιών.
Έχω προβεί κατά καιρούς σε εισηγήσεις σε συλλογικά όργανα του κλάδου των φροντιστηρίων ξένων γλωσσών για δημιουργία αυστηρού κώδικα κριτηρίων. Η έλλειψη απόκρισης ενίσχυσε την υποψία, ότι οι εκπρόσωποι των οργάνων αυτών, ως Έλληνες πολίτες και οι ίδιοι, αναζητούσαν πρώτον το ποιος θα τους αναγνωρίσει (sic), δεύτερον απασχολούνταν με άλλα ζητήματα, συνδικαλιστικού ή πολιτικού περιεχομένου, ενώ προφανώς δεν είχε αναγνωριστεί η ανάγκη ουδετερότητας και διαιτητικής παρουσίας φορέα υποστήριξης.
Είναι πολύ σημαντικό να γίνει αντιληπτό ότι η πιστοποίηση ποιότητας ή προσόντων δεν μπορεί ες αεί να αποτελεί εργαλείο προβολής μόνο και μόνο γιατί το ελληνικό κράτος «αναγνωρίζει» κάποια χαρτιά. Η πιστοποίηση ποιότητας ή προσόντων αποκτά κύρος όταν πραγματικά εξυγιαίνει την επιχειρηματικότητα και την ποιότητα ζωής των επιχειρηματιών και επαγγελματιών, με τρόπους που έχουν τελικό αποδέκτη τον πελάτη με υψηλό βαθμό ικανοποίησης. Σ’ αυτή την περίπτωση, πελάτης μπορεί να είναι και ο εκάστοτε εργοδότης.
Ένας ρεαλιστικός κώδικας κριτηρίων, ο οποίος θα θέτει αυστηρές προϋποθέσεις τήρησης, από έναν φορέα που ξέρει τον εκάστοτε επαγγελματικό χώρο καλά, θα οδηγήσει στη συγκέντρωση ομοειδών «πιστοποιημένων» επιχειρήσεων. Οι επιχειρήσεις αυτές οφείλουν να συνεργαστούν και να δημιουργήσουν ένα συλλογικό όργανο που θα προβάλλει τα οφέλη στον τελικό αποδέκτη και θα αναλάβει την πιστοποίηση και άλλων επιχειρήσεων, με τελικό στόχο την ανάπτυξη του κλάδου, όχι μόνο ποσοτικά, αλλά κυρίως ποιοτικά και ρεαλιστικά.
Το πιο σημαντικό είναι να μην τεθούν εκβιαστικά κριτήρια «αποκλεισμού» επιχειρήσεων από την αγορά με συντεχνιακή προσέγγιση. Αν πρόκειται να αποκλειστούν επιχειρήσεις, αυτό θα πρέπει να είναι αποτέλεσμα μη σύγκλισής των με τα κριτήρια του κώδικα, ο οποίος θα πρέπει να λαμβάνει υπ’ όψιν του επιστημονικές και επιχειρηματικές παραμέτρους, αλλά κυρίως τις πραγματικές ανάγκες της αγοράς, καθώς και της αγοραστικής της δύναμης.
Κάθε άλλο κριτήριο γεωγραφικού ή ποιοτικού αποκλεισμού θα αποτελούσε πρόθεση για τη δημιουργία lobby, το οποίο προσωρινά μόνο μπορεί να δώσει συγκεκριμένα ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα.
04 November 2007
Η πιστοποίηση ποιότητας στο χώρο των ξενόγλωσσων εκπαιδευτικών επιχειρήσεων
Η πιστοποίηση ποιότητας στο χώρο των ξενόγλωσσων εκπαιδευτικών επιχειρήσεων στην Ελλάδα, οι παγίδες για πιστοποιημένες και μη επιχειρήσεις, η θέση της Ελλάδας και άλλων χωρών της ΕΕ απέναντι στον παράγοντα της πιστοποίησης. (Α' μέρος)
Σημείωση:
Το κείμενο που ακολουθεί αποτελεί μέρος της εισαγωγής του πονήματος του υπογράφοντος με τίτλο «Το εθνικό ψυχολογικό προφίλ του Έλληνα στην ενιαία ευρωπαϊκή αγορά – Προσόντα και δεξιότητες». Με σεβασμό στον διατιθέμενο χώρο της ELT News, που για πρώτη φορά το δημοσιεύει, θα ολοκληρωθεί σε δύο μέρη.
Α’ μέρος
ΠΑΡΑΔΟΧΕΣ
1) Η πιστοποίηση ποιότητας ή προσόντων θα πρέπει να έχει συγκεκριμένα σημεία αναφοράς σε κριτήρια τα οποία έχουν επικοινωνηθεί και πείσει το ενδιαφερόμενο καταναλωτικό κοινό εκ του αποτελέσματος. Η αναγνώριση από το κοινό μιας ετικέτας, είτε λέγεται ISO, είτε Proficiency έχει ισχύ και διάρκεια εφόσον ο αποδέκτης γνωρίζει σε τι αντιστοιχεί η πιστοποίηση και ενδιαφέρεται πραγματικά για την αντιστοιχία αυτή.
2) Η de facto διακήρυξη της «αναγνώρισης» από έναν μη διαπραγματεύσιμο οργανισμό, όπως το κράτος, δεν πρέπει να συγχέεται με το αλάθητο του Πάπα. Τίμια και επιτυχημένα το κράτος θέτει τους δικούς του όρους και τα δικά του κριτήρια, έστω και αν είναι δανεισμένα, είτε ως εργοδότης, είτε ως πελάτης, είτε ως θεματοφύλακας, μέσω των υπουργείων του και του ΕΣΥΔ. Το αν η ελεύθερη αγορά μιμηθεί το κράτος ή όχι είναι ζήτημα δικής της ανασφάλειας ή ανεπάρκειας. Καμιά διακήρυξη κριτηρίων ποιότητας δεν μπορεί στην ελεύθερη αγορά να κριθεί από το κράτος, εφόσον δεν παραβιάζει νομικά και θεσμικά πλαίσια.
3) Η ευθύνη του καταναλωτή είναι επίσης αδιαπραγμάτευτη. Ο καθένας παίρνει αυτό που του αξίζει. Παρ’ όλα αυτά η σωστή ενημέρωση και θεμιτή χρήση (όχι συντεχνιακή τύπου φαρμακευτικών εταιρειών) είναι ευθύνη όλων.
4) H Express Service πιστοποιούσε την εύρυθμη λειτουργία των αυτοκινήτων πολύ πριν θεσμοθετηθούν τα ΚΤΕΟ. Τα βραβεία ΑΡΙΩΝ βραβεύουν καλλιτέχνες σε θεματικές περιοχές που έχουν ορίσει και με τη συμμετοχή του κοινού, ανεξάρτητα από το κρατικής υποστήριξης Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης. Τα πιστοποιητικά PALSO ενέπλεκαν μικρούς μαθητές σε εξετάσεις γλωσσομάθειας και πιστοποιούσαν θεμιτότατα το επίπεδό τους, πολύ πριν το κράτος αναγνωρίσει τα χαμηλότερα επίπεδα των εξετάσεων ξένων πανεπιστημίων, χωρίς τα ίδια να είναι «αναγνωρισμένα». Εκατοντάδες ιδιωτικοί φορείς ορίζουν και επικοινωνούν θεμιτά τα κριτήριά τους και με την «πιστοποίηση» που παρέχουν ανακοινώνουν στο κοινό τη σύγκλιση προσοντούχων ή επιχειρήσεων σύμφωνα με τα κριτήριά τους. Αυτό δεν πρέπει να συγχέεται με το αν πρέπει να διορίζονται στο κράτος κάποιοι με όλα αυτά, ή αν θα έχουν άδεια λειτουργίας ως επιχειρήσεις επειδή συνέκλιναν με έναν κώδικα που δεν κατάφερε ή ενδιαφέρθηκε να συμπεριλάβει στα κριτήριά του το κράτος.
5) Τουναντίον, όλα τα παραπάνω είναι η απόδειξη ότι ιδιωτικές πρωτοβουλίες μπορούν μια μέρα να οδηγήσουν και σε περαιτέρω κρατικό εκσυγχρονισμό. Αρκεί οι ευκαιρίες για ένταξη στην όποια δοκιμασία να είναι ίσες, και όχι μόνο αν…
ΑΝΑΠΤΥΞΗ
Η πιστοποίηση ποιότητας και προσόντων έχει αποτελέσει δεδηλωμένη πρόθεση διαφόρων οργανώσεων και φορέων της ΕΕ και στην ΕΕ εδώ και αρκετά χρόνια, αναφορικά με όλα τα επαγγελματικά πεδία, είτε αφορούν σε παροχή υπηρεσιών, είτε σε παραγωγή και διάθεση υλικών προϊόντων.
Οι λόγοι που έχουν κινητοποιήσει τόσες δυνάμεις προς την ενθάρρυνση για πιστοποίηση ποιότητας είναι διάφοροι, και φυσικά, αποσκοπούν πάντα στο συμφέρον και την ικανοποίηση του καταναλωτή. Παρ’ όλα αυτά, πίσω από την ενεργοποίηση του μηχανισμού ελέγχου και πιστοποίησης ποιότητας βρίσκονται και οι όροι ελέγχου της αγοράς και δρομολόγησής της σε συγκεκριμένες προϋποθέσεις λειτουργίας, οι οποίες:
Α) Καθιστούν βιώσιμη συγκεκριμένη κατηγορία επιχειρήσεων
Β) Δημιουργούν συνθήκες καταναλωτικής ροής
Γ) Δημιουργούν προϋποθέσεις αναγνωρισιμότητας και ad hoc καθιέρωσης μιας συγκεκριμένης μεθοδολογίας παραγωγής και επιχειρείν στην καταναλωτική πίστη
Δ) Διαμορφώνουν καταναλωτικές ανάγκες τόσο για τον τελικό αποδέκτη-καταναλωτή ενός προϊόντος ή μιας υπηρεσίας, όσο και για τον παροχέα-παραγωγό που θα επιδιώξει να πιστοποιηθεί κατά έναν συγκεκριμένο πιστοποιητικό κώδικα
Ε) Δημιουργούν χρηματοπιστωτική ροή στους μετέχοντες της ad hoc καθιερωμένης πιστοποιητικής φόρμουλας.
Ένα σύντομο ιστορικό της πιστοποίησης ποιότητας στην Ευρώπη
Η πιστοποίηση ποιότητας άρχισε να εξαπλώνεται ως αναγνωρίσιμος όρος περίπου εδώ και μισό αιώνα. Η μεταπολεμική ανάπτυξη στην Ευρώπη έδωσε χώρο σε πολλές μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις, κυρίως παραγωγικές, να σταθούν δίπλα σε καθιερωμένους κολοσσούς (π.χ. Siemens, Bayer, κλπ). Επιχειρήσεις σαν και αυτές συνασπίστηκαν για να επαναπροσδιορίσουν το ανταγωνιστικό τους πλεονέκτημα απέναντι σε όλους εκείνους που μπορούσαν να ικανοποιήσουν καταναλωτικές ανάγκες πιο ευέλικτα, με χαμηλότερο κόστος, μικρότερους χρόνους παράδοσης και μεγαλύτερους δείκτες καταναλωτικής ικανοποίησης. Το μόνο στοιχείο που μπορούσαν να επιδείξουν ήταν η εσωτερική τους εντυπωσιακή για το καταναλωτικό κοινό οργάνωση, και οι διαδικασίες που συντονισμένα οδηγούσαν σε εύσχημη παραγωγή. Άνοιξαν με διαφάνεια τις πόρτες τους στο καταναλωτικό κοινό, ικανοποιώντας την περιέργειά του, εντυπωσιάζοντας με τα μεγέθη τους, και προβάλλοντας τον ανθρώπινο παράγοντα, όχι μόνο στο πρόσωπο του καταναλωτή, αλλά και του εργαζομένου. Προώθησαν την εικόνα της υγιούς επιχειρηματικότητας που καταπολεμά την ανεργία, διασφαλίζει τον περιορισμό διαρροών κόστους, την ποιότητα κατασκευής και τη διάρκεια ζωής του προϊόντος, δικαιολογώντας έτσι την υψηλή τιμή.
Η δύναμη της ταυτότητας αυτών των επιχειρήσεων, με όλο το σχετικό επικοινωνιακό βάρος, άρχισε να δημιουργεί ένα νέο ρεύμα προτίμησης του καταναλωτικού κοινού, ενώ άγγιξε την elite της κάθε τοπικής κοινωνίας για ευνόητους λόγους. Κοινώς, το τεκμηριωμένα ακριβό έγινε της μόδας. Με το που συστηματοποιήθηκε το νέο αυτό καταναλωτικό ρεύμα, οι μεγαλοπαραγωγοί που το εκκίνησαν οργανώθηκαν και δημιούργησαν τον οργανισμό τυποποίησης και πιστοποίησης που ιστορικά εξελίχθηκε στο γνωστό ISO.
Το παράδειγμα του ISO, στα επόμενα χρόνια ακολούθησαν συνασπισμοί διαφόρων βιομηχανιών και επαγγελματικών πεδίων, τόσο νομικά θεσμοθετημένοι (π.χ. σύλλογοι, σώματα και σύνδεσμοι, κλπ.), όσο και μη θεσμοθετημένες συμμαχίες που στηρίζονταν στην αμοιβαία εξυπηρέτηση συμφερόντων. Παραδείγματα τέτοια θα ακολουθήσουν στο επόμενο μέρος.
Στη συνέχεια του επομένου τεύχους:
Η πιστοποίηση ποιότητας στην εκπαίδευση
Η θέση της ελληνικής κυβέρνησης και της ελληνικής αγοράς απέναντι στον παράγοντα της πιστοποίησης ποιότητας και προσόντων
Αποτελεί η πιστοποίηση ή ο θεσμός της «αναγνώρισης» ένδειξη της εθνικής μας ανασφάλειας;
Σημείωση:
Το κείμενο που ακολουθεί αποτελεί μέρος της εισαγωγής του πονήματος του υπογράφοντος με τίτλο «Το εθνικό ψυχολογικό προφίλ του Έλληνα στην ενιαία ευρωπαϊκή αγορά – Προσόντα και δεξιότητες». Με σεβασμό στον διατιθέμενο χώρο της ELT News, που για πρώτη φορά το δημοσιεύει, θα ολοκληρωθεί σε δύο μέρη.
Α’ μέρος
ΠΑΡΑΔΟΧΕΣ
1) Η πιστοποίηση ποιότητας ή προσόντων θα πρέπει να έχει συγκεκριμένα σημεία αναφοράς σε κριτήρια τα οποία έχουν επικοινωνηθεί και πείσει το ενδιαφερόμενο καταναλωτικό κοινό εκ του αποτελέσματος. Η αναγνώριση από το κοινό μιας ετικέτας, είτε λέγεται ISO, είτε Proficiency έχει ισχύ και διάρκεια εφόσον ο αποδέκτης γνωρίζει σε τι αντιστοιχεί η πιστοποίηση και ενδιαφέρεται πραγματικά για την αντιστοιχία αυτή.
2) Η de facto διακήρυξη της «αναγνώρισης» από έναν μη διαπραγματεύσιμο οργανισμό, όπως το κράτος, δεν πρέπει να συγχέεται με το αλάθητο του Πάπα. Τίμια και επιτυχημένα το κράτος θέτει τους δικούς του όρους και τα δικά του κριτήρια, έστω και αν είναι δανεισμένα, είτε ως εργοδότης, είτε ως πελάτης, είτε ως θεματοφύλακας, μέσω των υπουργείων του και του ΕΣΥΔ. Το αν η ελεύθερη αγορά μιμηθεί το κράτος ή όχι είναι ζήτημα δικής της ανασφάλειας ή ανεπάρκειας. Καμιά διακήρυξη κριτηρίων ποιότητας δεν μπορεί στην ελεύθερη αγορά να κριθεί από το κράτος, εφόσον δεν παραβιάζει νομικά και θεσμικά πλαίσια.
3) Η ευθύνη του καταναλωτή είναι επίσης αδιαπραγμάτευτη. Ο καθένας παίρνει αυτό που του αξίζει. Παρ’ όλα αυτά η σωστή ενημέρωση και θεμιτή χρήση (όχι συντεχνιακή τύπου φαρμακευτικών εταιρειών) είναι ευθύνη όλων.
4) H Express Service πιστοποιούσε την εύρυθμη λειτουργία των αυτοκινήτων πολύ πριν θεσμοθετηθούν τα ΚΤΕΟ. Τα βραβεία ΑΡΙΩΝ βραβεύουν καλλιτέχνες σε θεματικές περιοχές που έχουν ορίσει και με τη συμμετοχή του κοινού, ανεξάρτητα από το κρατικής υποστήριξης Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης. Τα πιστοποιητικά PALSO ενέπλεκαν μικρούς μαθητές σε εξετάσεις γλωσσομάθειας και πιστοποιούσαν θεμιτότατα το επίπεδό τους, πολύ πριν το κράτος αναγνωρίσει τα χαμηλότερα επίπεδα των εξετάσεων ξένων πανεπιστημίων, χωρίς τα ίδια να είναι «αναγνωρισμένα». Εκατοντάδες ιδιωτικοί φορείς ορίζουν και επικοινωνούν θεμιτά τα κριτήριά τους και με την «πιστοποίηση» που παρέχουν ανακοινώνουν στο κοινό τη σύγκλιση προσοντούχων ή επιχειρήσεων σύμφωνα με τα κριτήριά τους. Αυτό δεν πρέπει να συγχέεται με το αν πρέπει να διορίζονται στο κράτος κάποιοι με όλα αυτά, ή αν θα έχουν άδεια λειτουργίας ως επιχειρήσεις επειδή συνέκλιναν με έναν κώδικα που δεν κατάφερε ή ενδιαφέρθηκε να συμπεριλάβει στα κριτήριά του το κράτος.
5) Τουναντίον, όλα τα παραπάνω είναι η απόδειξη ότι ιδιωτικές πρωτοβουλίες μπορούν μια μέρα να οδηγήσουν και σε περαιτέρω κρατικό εκσυγχρονισμό. Αρκεί οι ευκαιρίες για ένταξη στην όποια δοκιμασία να είναι ίσες, και όχι μόνο αν…
ΑΝΑΠΤΥΞΗ
Η πιστοποίηση ποιότητας και προσόντων έχει αποτελέσει δεδηλωμένη πρόθεση διαφόρων οργανώσεων και φορέων της ΕΕ και στην ΕΕ εδώ και αρκετά χρόνια, αναφορικά με όλα τα επαγγελματικά πεδία, είτε αφορούν σε παροχή υπηρεσιών, είτε σε παραγωγή και διάθεση υλικών προϊόντων.
Οι λόγοι που έχουν κινητοποιήσει τόσες δυνάμεις προς την ενθάρρυνση για πιστοποίηση ποιότητας είναι διάφοροι, και φυσικά, αποσκοπούν πάντα στο συμφέρον και την ικανοποίηση του καταναλωτή. Παρ’ όλα αυτά, πίσω από την ενεργοποίηση του μηχανισμού ελέγχου και πιστοποίησης ποιότητας βρίσκονται και οι όροι ελέγχου της αγοράς και δρομολόγησής της σε συγκεκριμένες προϋποθέσεις λειτουργίας, οι οποίες:
Α) Καθιστούν βιώσιμη συγκεκριμένη κατηγορία επιχειρήσεων
Β) Δημιουργούν συνθήκες καταναλωτικής ροής
Γ) Δημιουργούν προϋποθέσεις αναγνωρισιμότητας και ad hoc καθιέρωσης μιας συγκεκριμένης μεθοδολογίας παραγωγής και επιχειρείν στην καταναλωτική πίστη
Δ) Διαμορφώνουν καταναλωτικές ανάγκες τόσο για τον τελικό αποδέκτη-καταναλωτή ενός προϊόντος ή μιας υπηρεσίας, όσο και για τον παροχέα-παραγωγό που θα επιδιώξει να πιστοποιηθεί κατά έναν συγκεκριμένο πιστοποιητικό κώδικα
Ε) Δημιουργούν χρηματοπιστωτική ροή στους μετέχοντες της ad hoc καθιερωμένης πιστοποιητικής φόρμουλας.
Ένα σύντομο ιστορικό της πιστοποίησης ποιότητας στην Ευρώπη
Η πιστοποίηση ποιότητας άρχισε να εξαπλώνεται ως αναγνωρίσιμος όρος περίπου εδώ και μισό αιώνα. Η μεταπολεμική ανάπτυξη στην Ευρώπη έδωσε χώρο σε πολλές μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις, κυρίως παραγωγικές, να σταθούν δίπλα σε καθιερωμένους κολοσσούς (π.χ. Siemens, Bayer, κλπ). Επιχειρήσεις σαν και αυτές συνασπίστηκαν για να επαναπροσδιορίσουν το ανταγωνιστικό τους πλεονέκτημα απέναντι σε όλους εκείνους που μπορούσαν να ικανοποιήσουν καταναλωτικές ανάγκες πιο ευέλικτα, με χαμηλότερο κόστος, μικρότερους χρόνους παράδοσης και μεγαλύτερους δείκτες καταναλωτικής ικανοποίησης. Το μόνο στοιχείο που μπορούσαν να επιδείξουν ήταν η εσωτερική τους εντυπωσιακή για το καταναλωτικό κοινό οργάνωση, και οι διαδικασίες που συντονισμένα οδηγούσαν σε εύσχημη παραγωγή. Άνοιξαν με διαφάνεια τις πόρτες τους στο καταναλωτικό κοινό, ικανοποιώντας την περιέργειά του, εντυπωσιάζοντας με τα μεγέθη τους, και προβάλλοντας τον ανθρώπινο παράγοντα, όχι μόνο στο πρόσωπο του καταναλωτή, αλλά και του εργαζομένου. Προώθησαν την εικόνα της υγιούς επιχειρηματικότητας που καταπολεμά την ανεργία, διασφαλίζει τον περιορισμό διαρροών κόστους, την ποιότητα κατασκευής και τη διάρκεια ζωής του προϊόντος, δικαιολογώντας έτσι την υψηλή τιμή.
Η δύναμη της ταυτότητας αυτών των επιχειρήσεων, με όλο το σχετικό επικοινωνιακό βάρος, άρχισε να δημιουργεί ένα νέο ρεύμα προτίμησης του καταναλωτικού κοινού, ενώ άγγιξε την elite της κάθε τοπικής κοινωνίας για ευνόητους λόγους. Κοινώς, το τεκμηριωμένα ακριβό έγινε της μόδας. Με το που συστηματοποιήθηκε το νέο αυτό καταναλωτικό ρεύμα, οι μεγαλοπαραγωγοί που το εκκίνησαν οργανώθηκαν και δημιούργησαν τον οργανισμό τυποποίησης και πιστοποίησης που ιστορικά εξελίχθηκε στο γνωστό ISO.
Το παράδειγμα του ISO, στα επόμενα χρόνια ακολούθησαν συνασπισμοί διαφόρων βιομηχανιών και επαγγελματικών πεδίων, τόσο νομικά θεσμοθετημένοι (π.χ. σύλλογοι, σώματα και σύνδεσμοι, κλπ.), όσο και μη θεσμοθετημένες συμμαχίες που στηρίζονταν στην αμοιβαία εξυπηρέτηση συμφερόντων. Παραδείγματα τέτοια θα ακολουθήσουν στο επόμενο μέρος.
Στη συνέχεια του επομένου τεύχους:
Η πιστοποίηση ποιότητας στην εκπαίδευση
Η θέση της ελληνικής κυβέρνησης και της ελληνικής αγοράς απέναντι στον παράγοντα της πιστοποίησης ποιότητας και προσόντων
Αποτελεί η πιστοποίηση ή ο θεσμός της «αναγνώρισης» ένδειξη της εθνικής μας ανασφάλειας;
04 September 2007
The secret powers of Greek ELT
Though we are getting closer to the second decade of the 21st century, talking or even doing politics in Greece is still shaded by the last half of the 20th century, in terms of ethos, expectations and attitudes. To be more specific, although a government should be a team of “nation’s employees” serving the public will, what actually happens in every country and even more so in Greece, is that this team becomes a team of authority and the nation follows. Something is obviously wrong but it’s all a matter of perspective.
The “Free Economy” world has been and will always be under dispute. It is a political issue. However, this is the world we live in and we have to as such make the best of it. The “Free Economy” world is the world that encourages private initiative. ELT in Greece is a private industry. On top of that, ELT in Greece is a semi-formal, semi-recognised, semi-purposeful private industry. All these “semis” are to blame for the status of Greek ELT nowadays. However, all these “semis” constitute some great opportunities for Greek ELT and more generally for education in Greece.
The Language Centre field is monitored by a number of authorities for different reasons. The permit for operation is provided by the Secondary Education authorities, but they don’t have a say in the nature and level of the educational service provided by language centres. Commerce authorities control levels of tuition fees every now and then, but only in terms of national competition and inflation indexes. Labour and employment authorities control minimum wages, but no collective contract has ever been formed, apart from in very few and specific cases. To cut a long story short, the Language Centre field has been a strategically adopted child in a family that can’t help discriminating between natural and adopted children, providing the latter with the minimum support and guidance.
Lack of support for private initiative is common in countries that have failed to accept a political attitude towards capital over the years. Greece is externally part of the Western globalised economy, but at the same time struggles to maintain an internal undetermined socialistic face. In such cases, if and when a private field succeeds in becoming self-sufficient, strategically or by mistake (as in the case of ELT), then the power of it can change trends and influence massive, nation-wide operations. The fact that private ELT in Greece has remained uncontrolled by the State over the past 50 years has led to the dire state of the field, but at the same time has given the field a pioneering position on issues that concern educational services, methodological trends and professional development.
To be more specific, private ELT in Greece has managed to be the only private field in Europe to have penetrated the population on a mass basis, before any governmental initiative for privatization was taken. It’s highly unlikely to find anybody nowadays who doesn’t send their children to a “frontisterio” to learn English.
ELT publishing flourished in Greece, set trends and developed methodological approaches that contributed to more profitable materials worldwide. Furthermore, the State welcomed private ELT publishing, allowing the use of materials in state schools, that are originally formed to service the independent/alternative curriculum of the “frontisterio system”.
The majority of teachers that join the State sector through ASEP (and the “epeterida” in the not so far past), developed their professional skills within the “frontisterio system” either as employed teachers or even as school owners themselves.
Quality assessment criteria and schemes were introduced for the first time by a private company and a school association (H-CQLE and QLS) that are solely related to the private ELT sector, awakening Greek ELT to issues of quality, viability and customer care. On 7th July 2007 a renowned UK newspaper published a special supplement dedicated to education in Greece (obviously funded by the Greek Ministry of Education), announcing the implementation of Quality criteria and assessment schemes, when before 2002 nobody would have expected anything like that from a State department. Not to mention of course that only recently local associations of school owners have started to re-activate quality and safety criteria and requirements (i.e. fire safety systems, insurance, etc.) and use the term “Quality” at every possible opportunity, generating comments from professionals that invested in quality and safety assurances long before “Quality” became the popular key-word.
Greek ELT was born and grew up as an orphan. It had its good times and also struggled over the years. As in the jungle, in ELT some survived, some didn’t, some will survive and some others won’t. The one thing that stuns me is how powerful Greek private ELT is. Greek private ELT has produced thousands of English teachers, profound training of immense quality, educational materials that whole generations remember, methodology of rare complexity. Greek ELT school owners and teachers first introduced solutions to learning difficulties, parental training on dyslexia and other syndromes, and opened a whole market to speech therapists, psychologists and pedagogic specialists of the private sector.
In 2007 Greek State ELT can take pride in experienced teachers, inspired advisors, internationally acceptable text material, the use of technology in ELT, a connection to the CEFR, a profound co-operation with university departments, integrated skills, task based and cross-curricular approaches, and, why not, a pretty decent attempt at a state language certificate. Greek State ELT is getting there. Greek private ELT, unbeknowingly, has done its job.
Once upon a time, the spontaneous birth of this private sector, led to the formation of a nation-wide active market. Within the field of education, it created specific needs for the whole market and thus a specific mentality. This educational product, massively accepted and bought, oriented and forced the State sector towards its current trends. All of this happened due to lack of state support, lack of state understanding, lack of state controls and prevalence of the rules of supply and demand. An active private ELT field in Greece is powerful enough to shape a healthy educational environment for the whole country, and when it becomes aware of its own magnitude, it will do that even more effectively and faster than it has done so far.
Whose interest is it in to change the status quo? Who would want to rock the boat, just as the next exciting phase of development is about to begin? Surely no team of “nation’s employees” should have the mandate to do so?
The “Free Economy” world has been and will always be under dispute. It is a political issue. However, this is the world we live in and we have to as such make the best of it. The “Free Economy” world is the world that encourages private initiative. ELT in Greece is a private industry. On top of that, ELT in Greece is a semi-formal, semi-recognised, semi-purposeful private industry. All these “semis” are to blame for the status of Greek ELT nowadays. However, all these “semis” constitute some great opportunities for Greek ELT and more generally for education in Greece.
The Language Centre field is monitored by a number of authorities for different reasons. The permit for operation is provided by the Secondary Education authorities, but they don’t have a say in the nature and level of the educational service provided by language centres. Commerce authorities control levels of tuition fees every now and then, but only in terms of national competition and inflation indexes. Labour and employment authorities control minimum wages, but no collective contract has ever been formed, apart from in very few and specific cases. To cut a long story short, the Language Centre field has been a strategically adopted child in a family that can’t help discriminating between natural and adopted children, providing the latter with the minimum support and guidance.
Lack of support for private initiative is common in countries that have failed to accept a political attitude towards capital over the years. Greece is externally part of the Western globalised economy, but at the same time struggles to maintain an internal undetermined socialistic face. In such cases, if and when a private field succeeds in becoming self-sufficient, strategically or by mistake (as in the case of ELT), then the power of it can change trends and influence massive, nation-wide operations. The fact that private ELT in Greece has remained uncontrolled by the State over the past 50 years has led to the dire state of the field, but at the same time has given the field a pioneering position on issues that concern educational services, methodological trends and professional development.
To be more specific, private ELT in Greece has managed to be the only private field in Europe to have penetrated the population on a mass basis, before any governmental initiative for privatization was taken. It’s highly unlikely to find anybody nowadays who doesn’t send their children to a “frontisterio” to learn English.
ELT publishing flourished in Greece, set trends and developed methodological approaches that contributed to more profitable materials worldwide. Furthermore, the State welcomed private ELT publishing, allowing the use of materials in state schools, that are originally formed to service the independent/alternative curriculum of the “frontisterio system”.
The majority of teachers that join the State sector through ASEP (and the “epeterida” in the not so far past), developed their professional skills within the “frontisterio system” either as employed teachers or even as school owners themselves.
Quality assessment criteria and schemes were introduced for the first time by a private company and a school association (H-CQLE and QLS) that are solely related to the private ELT sector, awakening Greek ELT to issues of quality, viability and customer care. On 7th July 2007 a renowned UK newspaper published a special supplement dedicated to education in Greece (obviously funded by the Greek Ministry of Education), announcing the implementation of Quality criteria and assessment schemes, when before 2002 nobody would have expected anything like that from a State department. Not to mention of course that only recently local associations of school owners have started to re-activate quality and safety criteria and requirements (i.e. fire safety systems, insurance, etc.) and use the term “Quality” at every possible opportunity, generating comments from professionals that invested in quality and safety assurances long before “Quality” became the popular key-word.
Greek ELT was born and grew up as an orphan. It had its good times and also struggled over the years. As in the jungle, in ELT some survived, some didn’t, some will survive and some others won’t. The one thing that stuns me is how powerful Greek private ELT is. Greek private ELT has produced thousands of English teachers, profound training of immense quality, educational materials that whole generations remember, methodology of rare complexity. Greek ELT school owners and teachers first introduced solutions to learning difficulties, parental training on dyslexia and other syndromes, and opened a whole market to speech therapists, psychologists and pedagogic specialists of the private sector.
In 2007 Greek State ELT can take pride in experienced teachers, inspired advisors, internationally acceptable text material, the use of technology in ELT, a connection to the CEFR, a profound co-operation with university departments, integrated skills, task based and cross-curricular approaches, and, why not, a pretty decent attempt at a state language certificate. Greek State ELT is getting there. Greek private ELT, unbeknowingly, has done its job.
Once upon a time, the spontaneous birth of this private sector, led to the formation of a nation-wide active market. Within the field of education, it created specific needs for the whole market and thus a specific mentality. This educational product, massively accepted and bought, oriented and forced the State sector towards its current trends. All of this happened due to lack of state support, lack of state understanding, lack of state controls and prevalence of the rules of supply and demand. An active private ELT field in Greece is powerful enough to shape a healthy educational environment for the whole country, and when it becomes aware of its own magnitude, it will do that even more effectively and faster than it has done so far.
Whose interest is it in to change the status quo? Who would want to rock the boat, just as the next exciting phase of development is about to begin? Surely no team of “nation’s employees” should have the mandate to do so?
Subscribe to:
Posts (Atom)
